«Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσευχέσθω»
Κακοπάθεια· μιὰ λέξη ποὺ δυσανασχετοῦμε στὸ ἄκουσμά της, μιὰ κατάσταση ποὺ ἀποφεύγουμε νὰ τὴ ζήσουμε. Κι ὅμως, καθημερινὰ στὴ ζωή μας ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τέτοιες δύσκολες καταστάσεις κακοπάθειας: θλίψεις, ἀντιξοότητες, δοκιμασίες, στερήσεις, ἀδικίες, ἀσθένειες, γεγονότα ἔκτακτα, δυσκολίες ποὺ χρονίζουν. Βασανισμένοι εἴμαστε ὅλοι, ἄλλος περισσότερο, ἄλλος λιγότερο. Κρύβει ἡ ζωή μας πολλοὺς πόνους, δάκρυα, ἀλάλητους στεναγμούς. Καὶ ἡ ἐποχή μας, ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς ἐνισχύουν τὶς ἀγωνίες μας, βαραίνουν τοὺς ὤμους μας, κάνουν τὸν ἀγώνα μας ἀνυπόφορο, τὸν σταυρό μας ἀσήκωτο.
Ἀποροῦμε: «Γιατί; Τί κάναμε;»
«Πῶς γίναμε ἔτσι; Ποῦ κανταντήσαμε;»
«Ζοῦμε τραγικὲς καταστάσεις, ποῦ ἀλλοῦ θὰ φθάσουμε;»
«Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο»... Φράσεις, ἢ καλύτερα κραυγὲς πόνου, ἀπογνώσεως ποὺ ἀκοῦμε συχνὰ καὶ ἐπιβεβαιώνουν τὰ λόγια τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας: «ἐν τῷ κόσμω θλῖψιν ἕξετε» (Ἰω. ις΄ 33).
Πῶς ὅμως θὰ ἀντιμετωπίζουμε τὶς καθημερινὲς κακοπάθειές μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου